Ακράτεια Κοπράνων Κείμενο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Ακράτεια κοπράνων ορίζεται ως η απώλεια του εκούσιου ελέγχου των κοπράνων (υγρών ή στερεών) από το έντερο. Η κατάσταση είναι κοινωνικά δυσάρεστη και ο επιπολασμός της παθήσεως ποικίλλει μεταξύ 1% και 21% σε διάφορες αναφορές. H συχνότητα αυξάνει με την ηλικία και συγκεκριμένα 0.51% σε άτομα ηλικίας <65 ετών και 3-8% σε άτομα ηλικίας >65 ετών.

Πολλοί παράγοντες συμμετέχουν στην ανάπτυξη της ακράτειας κοπράνων, όπως μαιευτικοί, τραυματικοί, νευρολογικοί, κακώσεις του νωτιαίου μυελού, ψυχιατρικά προβλήματα ή αραιής σύστασης κόπρανα. Η μαιευτική κάκωση είναι η συχνότερη αιτία, αν και η ακράτεια μπορεί να εκδηλωθεί χρόνια αργότερα.

Μετά από αξιολόγηση, η θεραπεία αρχίζει με διαιτητικές τροποποιήσεις, αλλαγή του τρόπου ζωής και φαρμακευτική θεραπεία. Η προσθήκη συμπληρωμάτων πλουσίων σε ίνες ή φαρμάκων τα οποία αλλάζουν τη σύσταση των κοπράνων (πυκνά, στερεά), όπως η λοπεραμίδη, μπορεί να είναι σημαντικού οφέλους για τους ασθενείς με αραιά κόπρανα και ακράτεια κοπράνων. Προσθέτοντας ογκο-αυξητικούς παράγοντες, πολλοί ασθενείς βιώνουν τέτοια αξιοσημείωτη βελτίωση, που η λεπτομερής αξιολόγηση δεν είναι αναγκαία.

Μία άλλη μη επεμβατική θεραπεία είναι η βιοανάδραση, η οποία συνεπάγεται επανεκπαίδευση του πυελικού εδάφους για σωστή κένωση. Η θεραπεία αυτή είναι ανώδυνος, ακίνδυνος και επιτυχής σε ασθενείς με ήπια ή μετρίου βαθμού συμπτώματα.

Ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται σε συντηρητικά μη επεμβατικά μέτρα, θα πρέπει να αξιολογούνται με ειδικές εξετάσεις και να επιβεβαιώνονται με ειδικό ερωτηματολόγιο.

Το ενδοορθικό υπερηχογράφημα, μπορεί να απεικονίσει τις ενδοπρωκτικές κακώσεις του σφιγκτήρος. Η μανομετρία αξιολογεί τη λειτουργία του σφιγκτήρος και η μέτρηση της κινητικής αντιδράσεως (motor latency period) του αιδιϊκού νεύρου αξιολογεί την λειτουργία του νεύρου, το οποίο νευρώνει τον σφιγκτήρα του πρωκτού. Σε μερικούς ασθενείς η αφοδευσιογραφία ή η δυμαμική MRI απεικόνιση είναι κάποιας αξίας στην αξιολόγηση της λειτουργίας του πυελικού εδάφους και στην αναγνώριση σύγχρονων πυελικών ελλειμμάτων, τα οποία μπορεί να συμβάλλουν στα συμπτώματα.

Η πλαστική του σφιγκτήρος του πρωκτού εξ υπερεπιθέσεως είναι η πλέον συχνή χειρουργική θεραπεία. Η μέθοδος αυτή έχει επιτυχή αποτελέσματα σε περιπτώσεις μονήρους κακώσεως του σφιγκτήρος. Ενώ δεν είναι χρήσιμη στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει κάκωση ή αντίθετα  υπάρχουν πολλαπλές κακώσεις στο σφιγκτήρα σε διάφορες θέσεις.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η έκβαση μετά σφιγκτηροπλαστική μπορεί να επιδεινωθεί με το καιρό, αν και παρέχει σημαντική βελτίωση σε πολλούς ασθενείς, ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμα.

Προηγουμένως, η μόνη εναλλακτική οδός στη σφιγκτηροπλαστική ήταν η εκτροπή των κοπράνων, μέσω κολοστομίας. Όμως, έχουν αναπτυχθεί νεότερες χειρουργικές τεχνικές, οι οποίες προϊόντος του χρόνου χρησιμοποιούνται με αύξοντα ρυθμό στη θεραπεία της ακράτειας κοπράνων.

Περισσότερο εκτεταμένες επεμβάσεις, όπως η διεγειρόμενη πρωκτοπλαστική με  ισχνό προσαγωγό μυ (έσω ορθό μηριαίο) και ο τεχνητός πρωκτός, αρχικά χρησιμοποιήθηκαν σε βαρείες περιπτώσεις ακράτειας κοπράνων. Αν και οι επεμβάσεις αυτές έχουν δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα, εν τούτοις απαιτούνται περισσότερες, σε βάθος χρόνου, επεμβάσεις και παρακολούθηση.

Πρόσφατα λιγότερο επεμβατικές τεχνικές, όπως η διέγερση του ιερού πλέγματος και η ένεση βιολογικών υλικών έχουν χρησιμοποιηθεί στη θεραπευτική ακράτεια κοπράνων.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΑΤΕΙΑΣ

Η φυσιολογική εγκράτεια είναι πολύπλοκη διαδικασία, που εμπλέκει τη συντονισμένη αλληλεπίδραση μεταξύ πολλαπλών νευρικών οδών και  πυελικών και περινεϊκών μυών. Πολλοί άλλοι επίσης παράγοντες, όπως συστηματικά νοσήματα, συναισθηματικές καταστάσεις, κινητικότητα εντέρου, σύσταση κοπράνων, ικανότητα κενώσεως, σταθερότητα πυελικού εδάφους και ακεραιότητα τπυ σφιγκτήρος παίζουν ένα ρόλο στη φυσιολογική εγκράτεια. Ανεπάρκεια σε οποιοδήποτε επίπεδο καταλήγει σε παρακώλυση του ελέγχου των αερίων ή των κοπράνων.

Ανεκτίμητες πληροφορίες μπορεί να συγκεντρωθούν από την κλινική εξέταση. Σε αυτή την αξιολόγηση, είναι επιτακτική ανάγκη ο εξετάζων να διαχωρίσει φυσιολογικά ευρήματα από μη φυσιολογικά, μία δεξιότητα η οποία μπορεί να αποκτηθεί από μία πλήρη εξέταση του περινέου, των πολλών φυσιολογικών τύπων, που μπορεί να εξετάσει ένας χειρουργός, και όχι μόνον εκείνων που συνιδεύονται από ακράτεια κοπράνων.

Όμως, ακόμη και μία καλώς εκελεσθείσα εξέταση έχει περιορισμούς: Η επισκόπηση και η δακτυλική εξέταση του πρωκτού υστερεί στην αποκάλυψη σφιγκτηριακών ελλειμμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που είναι <90^ο.  Περαιτέρω, ειδικές ερωτήσεις θα πρέπει να υποβληθούν, που έχουν σχέση με την γενική υγεία και την λειτουργία του εντέρου του ασθενούς. Όμως, ακόμη  και με τη λήψη λεπτομερούς ιστορικού και επιμελούς κλινικής εξετάσεως, η ακράτεια των κοπράνων απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση με άλλες εξετάσεις,.

Ο ασθενής που παρουσιάζεται με ακράτεια κοπράνων μπορεί να έχει πληθώρα σύγχρονων ελλειμμάτων του πυελικού εδάφους, τα οποία θα επηρεάσουν την τρέχουσα λειτουργία τους, όπως  μπορεί να επηρεάσουν επίσης τα αποτελέσματα μελλοντικής θεραπείας. Για το λόγο αυτό, απαιτειται οργανωμένη προσέγγιση στην αξιολόγηση του προβλήματος, με σκοπό τη βέλτιστη αντιμετώπιση των ασθενών και την αποφυγή λαθών, που οδηγούν σε αποτυχημένες εκβάσεις.

Μελέτες, όπως ο ενδο-πρωκτικός υπέρηχος, η MRI και η αφοδευσιογραφία είναι χρήσιμες εξετάσεις στην αναγνώριση των σφιγκτηριακών ελλειμμάτων και στην κατάδειξη συνυπαρχουσών παθολογικών καταστάσεων σε >43% των ασθενών που υποβάλλονται σε μελέτη για ακράτεια κοπράνων. Η μανομετρία και η ηλεκτρομυογραφία παρέχουν πληροφορίες γύρω από τις πιέσεις του πρωκτικού σωλήνος και της νευρικής λειτουργίας αντιστοίχως.

Αν και κάθε μία από τις εξετάσεις αυτές παρέχει αξιόλογη επί πλέον πληροφορία, όμως,  έχουν και μειονεκτήματα. Η μανομετρία υστερεί στη συσχέτιση των ευρημάτων με την ιδιαίτερη, κάθε φορά, παθολογική εικόνα, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζει μεγάλες διακυμάνσεις στις φυσιολογικές πιέσεις, που διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία και το φύλο. Η μανομετρία έχει διακυμάνσεις στην αποτελεσματικότητα σε σχέση με την μετεγχειρητική συμπτωματική βελτίωση.

Η ηλεκτρομυογραφία έχει δείξει ασταθή ευρήματα όσον αφορά τα μετεγχειρητικά επιτυχή αποτελέσματα. Η νευροπάθεια του αιδιϊκού νεύρου, όταν είναι παρούσα, είναι εξ ίσου ασταθής στη πρόβλεψη της μετεγχειρητικής βελτιώσεως της ακράτειας. Ετερόπλευρος νευροπάθεια δείχνει συγκρουόμενα ευρήματα σε σχέση με τα μανομετρικά ευρήματα ή την κλίμακα σοβαρότητας της ακράτειας. Αμφοτερόπλευρη νευροπάθεια γενικά συσχετίζεται με χειρότερα αποτελέσματα και ελαττωμένη μέση πίεση ηρεμίας των σφιγκτήρων, αλλά όχι και των πιέσεων συσφίγξεως των σφιγκτήρων. Δυστυχώς η παρουσία νευροπάθειας δεν μπορεί να προβλέψει την έκβαση της διορθώσεως της ακράτειας και ο φυσιολογικός τελικός κινητικός λανθάνων χρόνος (terminal motor latency period) του αιδιϊκού νεύρου δεν αποκλείει προβλήματα πυελικής δυσλειτουργίας.

Αν και οι εξετάσεις αυτές δεν είναι προγνωστικές, επί ατομικής βάσεως, όταν αξιολογούνται σαν σύνολο επί της ακράτειας, μπορεί να παράσχουν αξιόλογες πληροφορίες, όταν προγραμματίζεται χειρουργική επέμβαση ή πρόκειται να συμβουλεύσουμε τους ασθενείς για τις δυνητικές μετεγχειρητικές εκβάσεις.

Η διάθεση των εξετάσεων αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στη μελέτη της ακράτειας κοπράνων. Εάν η πρόσβαση σε αυτές είναι περιορισμένη, το ενδοπρωκτικό υπερηχογράφημα είναι η πιθανότερη εξέταση που επηρεάζει την απόφαση της θεραπευτικής αγωγής.  Όμως, ο περιορισμός σε μία εξέταση διατρέχει τον κίνδυνο να χάσουμε άλλους σημαντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την έκβαση της θεραπείας. Αν και η κατανόση της ακράτειας και η σωστή αξιολόγησή της έχει βελτιωθεί, απομένει να αναγνωρισθεί ο αποτελεσματικότερος θεραπευτικός αλγόριθμος.

ΒΙΟΑΝΑΔΡΑΣΗ

Οι ασκήσεις του πυελικού εδάφους με βιοανάδραση είναι ωφέλιμες όταν συνδυάζονται με διαιτητικές τροποποιήσεις. Η βιοανάδραση εκπαιδεύει τον ασθενή, όσον αφορά τον συντονισμό των μυών του πυελικού εδάφους, στην αναγνώριση των εργαστηριακών ουδών και στη βελτίωση των μυών και βοηθά να αναπτυχθούν βελτιωμένες συνήθειες του πυελικού εδάφους.  Μία μελέτη, από το St Marks’ Hospital  του Λονδίνου, έχει δείξει, ότι η βιοανάδραση είναι χρήσιμη στη θεραπεία της επείγουσας ακράτειας και της παθητικής ακράτειας κοπράνων. Μία προσχεδιασμένη μελέτη στο ίδιο κέντρο δεν έδειξε κανένα επιπρόσθετο όφελος, όταν  η βιοανάδραση συγκρινόταν με εκείνα που προσφέρονταν με τυποποιημένη φροντίδα (συμβουλές διαίτης, υγρών, τεχνικών κενώσεων, εκπαίδευσης του εντέρου και αντιδιαρροϊκών φαρμάκων).

Αν και παρόμοιες μελέτες με κάπως αντιφατικά αποτελέσματα μπορεί να δημιουργήσουν αμφιβολίες ως προς την αποτελεσματικότητα της βιοανάδρασης, αυτό μπορεί να αντανακλά την επιλογή των ασθενών, το κίνητρο και τη συμμόρφωση με τη θεραπεία. Τουλάχιστον η βιοανάδραση είναι ακίνδυνη, ασφαλής και παρέχει δραστική βελτίωση σε εκείνους που υποφέρουν από ακράτεια κοπράνων, ιδιαίτερα σε εκείνους που βιώνουν σύγχρονα μικρού βαθμού αποφρακτικά συμπτώματα στη κένωση.

ΣΦΙΓΚΤΗΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ

Η χειρουργική θεραπεία ενδείκνυται σε ασθενείς με ακράτεια κοπράνων στις οποίες απέτυχε η συντηρητική θεραπεία. Κυρίως, η χειρουργική αποκατάσταση του σφιγκτήρος του πρωκτού ενδείκνυται μόνο για ασθενείς με καθοριστική κάκωση του σφιγκτήρος. Ασθενείς με χαίνοντα πρωκτό αλλά ακέραιο σφιγκτήρα ουδόλως ωφελούνται  από την σφιγκτηροπλαστική. Μερικοί ασθενείς που υποβάλλονται σε σφιγκτηροπλαστική έχουν ήπια επίμονα μετεγχειρητικά συμπτώματα. Έτσι, ασθενείς  με σημαντικά προεγχειρητικά συμπτώματα είναι καλύτεροι υποψήφιοι για αυτή τη θεραπευτική επιλογή παρά για ασθενείς με συμπτώματα ήπιας ανεπάρκειας.

Διάφορες κλίμακες έχουν επινοηθεί δια να κρίνουμε την προεγχειρητική και μετεγχειρητική δυσλειτουργία. Στους ασθενείς με σημαντικά συμπτώματα η επέμβαση είναι αρκετά απλή με βραχεία νοσηλεία και καλά έως εξαιρετικά βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα στα 2/3 των ασθενών. Με την πάροδο του χρόνου τα καλά αποτελέσματα μειώνονται στο ½ των περιπτώσεων.  Αν και αυτό δεν είναι λόγος να αποφεύγουμε τη χειρουργική διόρθωση σε κατάλληλα επιλεγμένους υποψήφιους, οι ασθενείς θα πρέπει να είναι ενήμεροι των αναμενομένων εκβάσεων.

Η σφιγκτηροπλαστική τεχνικώς είναι απλή, επιτυγχάνεται με εύκολη κινητοποίηση των ιστών, η λεπτομερής περιγραφή της οποίας εκφεύγει του παρόντος. Η επιδείνωση της λειτουργικής εγκράτειας με την πάροδο του χρόνου, μετά τη χειρουργική αποκατάσταση, είναι αρκετά συνήθης. Παρά ταύτα, μερικοί ασθενείς βιώνουν κάποια βελτίωση. Ακόμη, σε συνδυασμό με επαρκή ογκοαυξητική αγωγή,  κατάλληλα επιλεγμένοι ασθενείς βελτιώνουν ακόμη την ποιότητα της ζωής των.

ΔΙΕΓΕΙΡΟΜΕΝΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤAΣΤΑΣΗ

Η μετάθεση μυών, όπως του βραχέος απαγωγού ή έσω ορθού μηριαίου, ξεκίνησε το 1950, αλλά η έκβαση περιορίσθηκε λόγω αδυναμίας  συνειδητής διατήρησης της τονικής συσπάσεως του νεοσφιγκτήρος, μετά μακρά περίοδο παρακολουθήσεως.

Αυτό το φαινόμενο υπερνικάται με ηλεκτρική διέγερση του μετατεθέντος μυός. Μετά την κινητοποίηση και την περιέλιξη  αυτού πέριξ του σφιγκτήρος, μία ηλεκτρική συσκευή παρέχει συνεχές χαμηλής εντάσεως ρεύμα για να βοηθήσει την τονική σύσπαση του μυός. Πιστεύεται, ότι η συνεχής διέγερση του γραμμωτού μυός τον μετατρέπει λειτουργικά σε λείο μυ, επιτρέποντας έτσι συνεχή σύσπαση του μυός και βοήθεια στην εγκράτεια του πρωκτού. Τα αποτελέσματα ήταν ικανοποιητικά σε μερικές μελέτες, αλλά συνοδεύθηκαν από υψηλά ποσοστά επιπλοκών (πόνος, προβληματική διέγερση, επιπλοκές τραύματος κλπ).

ΤΕΧΝΗΤΟΣ ΣΦΙΓΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ

Ο τεχνητός σφιγκτήρας αρχικά αναπτύχθηκε για τη θεραπεία της ακράτειας ούρων.  Η συσκευή αυτή επακολούθως  τροποιποιήθηκε και προσαρμόσθηκε για τη θεραπεία της ακράτειας κοπράνων. Μελέτες αναφέρουν επιτυχή αποτελέσματα με καλή λειτουργική απόδοση και σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Η νοσηρότητα, όμως, ήταν υψηλή απαιτούσα επανεγχείρηση ή αφαίρεση της συσκευής Σε μακροχρόνια παρακολούθηση αναφέρονται ακόμη πιό απογοητευτικά αποτελέσματα. Γενικά, απαιτείται περίοδος εκμαθήσεως χειρισμού της συσκευής και ελέγχου του σφιγκτήρος καθώς και μικρές τροποποιήσεις της συσκευής.

Η θεραπευτική αυτή επιλογή χρησιμοποιείται για τελικού σταδίου ακράτεια κοπράνων σε ορισμένους ασθενείς, που δεν έχουν άλλες επιλογές εκτός από την εφαρμογή κολοστομίας. Η τεχνική αυτή εφαρμόζεται σε εξειδικευμένα κέντρα ή από εκείνους με αποδεδειγμένο επιστημονικό ενδιαφέρον και εμπειρία λόγω της απαγορευτικής υψηλής μετεγχειρητικής νοσηρότητας, ιδιαίτερα σε μη έμπειρα χέρια.

ΔΙΕΓΕΡΣΗ  ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΕΥΡΟΥ

Όπως ο τεχνητός σφιγκτήρας, η διέγερση του ιερού νεύρου αναπτύχθηκε αρχικά για την αντιμετώπιση της δυσλειτουργίας της ουροδόχου κύστεως.   Οι πρώτοι διεγέρτες εμφυτεύθηκαν το 1981 για επείγουσα ακράτεια ούρων και για κατακράτηση ούρων μη αποφρακτικού τύπου. Από τότε και άλλες κλινικές εφαρμογές έχουν ανακαλυφθεί, που περιλαμβάνουν αποκατάσταση της συναισθήσεως του πυελικού μυϊκού εδάφους, λύση του πόνου και της τάσεως του πυελικού εδάφους, αιδοιοδυνία, ελάττωση του κυστικού πόνου (για διάμεση κυστίτιδα) και ομαλοποίηση της λειτουργίας του εντέρου.

Το 1995 αναφέρθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα και οφέλη της διεγέρσεως του ιερού νεύρου στην ακράτεια κοπράνων. Η μέθοδος αυτή, αρχικά, εφαρμόσθηκε σε ασθενείς με ακέραιο τον έξω σφιγκτήρα και συμπτώματα ακράτειας κοπράνων. Όμως, πρόσφατα θέτουν σε αμφισβήτηση τον περιορισμό των ενδείξεων. Έχει δε δειχθεί σε μονοπεριπτωσιακές περιπτώσεις και μικρές μελέτες, ότι η διέγερση του ιερού νεύρου μπορεί να είναι ωφέλιμος σε ασθενείς με ρηγμένους σφιγκτήρες.

Ο ακριβής μηχανισμός πίσω από την επιτυχία της διεγέρσεως του ιερού νεύρου δεν έχει ξεκαθαρισθεί. Η διέγερση  του νεύρου επιτυγχάνεται μέσω της εφαρμογής χαμηλής εντάσεως ηλεκτρικού ρεύματος στο ιερό νεύρο  με ηλεκτρόδιο το οποίο τοποθετείται στο αντίστοιχο ιερό τρήμα. Ο ερεθισμός του οδηγεί σε διέγερση του πυελικού εδάφους και των πυελικών οργάνων που καταλήγουν σε βελτίωση της λειτουργίας του πυελικού εδάφους.

Το 3^ο ιερό νευρικό τρήμα περιέχει προσαγωγούς αισθητικές ίνες, αυτόνομες απαγωγές κινητικές ίνες και εκούσιες σωματικές ίνες, οι οποίες,  μόνες ή σε αρμονία, δημιουργούν το αποτέλεσμα που αποσπάται από τη διέγερση του ιερού νεύρου. Επιπροσθέτως, υπάρχει η επίδραση ενός τοπικού νωτιαίου αντανακλαστικού τόξου που οδηγεί σε αύξηση της αιματώσεως του ορθού, σε μείωση του αισθητικού ουδού του ορθού και σε βελτίωση του χρόνου αποβολής του περιεχομένου (μπαλονιού).

Μερικές μελέτες έχουν διερευνήσει την επάρκεια της μεθόδου στην ακράτεια.Οι περισσότεροι των ασθενών είχαν προηγουμένως αποτυχημένη συντηρητική θεραπεία και βίωναν τουλάχιστον ένα επεισόδιο ακράτειας/εβδομάδα.

Η ακεραιότητα του έσω σφιγκτήρος ήταν προαπαίτηση στις περισσότερες μελέτες. Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά. Κατά προσέγγιση 80% των ασθενών έδειξαν επιτυχία στο αρχικό στάδιο, γεγονός που του προσδίδει τις απαιτούμενες ιδιότητες για μόνιμη εμφύτευση. Πάνω από 75% των ασθενών, που στη πλειονότητα ήταν γυναίκες (70-88%), έδειξαν >50% βελτίωση στα επεισόδια ακράτειας, ενώ 41%-75% των ασθενών ανέφεραν πλήρη εγκράτεια στα υγρά και στερεά κόπρανα. Μέτρια αύξηση στις πιέσεις του πρωκτού και βελτιωμένη αισθητηριακή λειτουργία στη διάταση του ορθού έχουν αναφερθεί σε μερικές μελέτες.

Γενικά, η μέθοδος αυτή έχει αποτελέσματα που οδηγούν σε ελάττωση των επεισοδίων της ακράτειας και της σοβαρότητας των συμπτωμάτων και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Γενικά πρόκειται για πολλά υποσχόμενη μέθοδο στη βοήθεια ασθενών με ακράτεια κοπράνων, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν αφεθεί σε λίγες άλλες λιγότερο επιτυχείς μεθόδους.

ΕΝΕΣΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

Η ένεση ογκο-αυξητικών παραγόντων στη περιοχή του πρωκτικού σωλήνος μελετάται μετά από επιτυχή εφαρμογή αυτών στην ακράτεια των ούρων. Η μέθοδος εκτελείται επί εξωτερικής βάσεως χωρίς αναισθησία. Οι παράγοντες ενίενται ενδοσφιγκτηριακώς ή υποβλεννογονίως. Διάφοροι παράγοντες έχουν αξιολογηθεί περιλαμβανομένων κολλαγόνου, σφαιριδίων σιλικόνης ή άνθρακος,  κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα έδειξαν χαμηλό ποσοστό επιπλοκών και μετρίου βαθμού βελτίωση της συμπτωματικής ακράτειας. Γενικά η μέθοδος αυτή ευρίσκεται στο στάδιο μελέτης και εφαρμογής σε ευρεία κλίμακα ασθενών.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ακράτεια των κοπράνων είναι μία εξουθενωτική και με πολλά κοινωνικά προβλήματα κατάσταση. Σημαντικοί πρόοδοι έχουν γίνει στην αξιολόγηση και θεραπεία της κατάστασης στα πρόσφατα χρόνια και μερικές νέες μέθοδοι είναι σε εξέλιξη. Οι χειρουργοί που ενδιαφέρονται για τις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει να έχουν πλήρη αντίληψη των φαρμακευτικών, μη εγχειρητικών και εγχειρητικών συνιστωσών και των διαφόρων μελετών που υπάρχουν με σκοπό την κατάλληλη  θεραπευτική επιλογή και τη βελτίωση της εκβάσεως.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Altomare D.F., Binda G.A., Dodi G., et al. Disappointing long-term results of the artificial anal sphincter for faecal incontinence. Br J Surg 2004;91:1352-1353.

2. Baeten C.G., Geerdes B.P., Adang E.M., et al. Anal dynamic graciloplasty in the treat- ment of intractable fecal incontinence. N Engl J Med 1995;332:1600-1605.

3. Bravo Gutierrez A., Madoff R.D., Lowry A.C., et al. Long-term results of anterior sphincteroplasty. Dis Colon Rectum 2004;47:727-731.

4. Enck P., Bielefeldt K., Rathmann W., et al. Epidemiology of faecal incontinence in selected patient groups. Int J Colorectal Dis 1991;6:143-146.

5. Ganio E., Ratto C., Masin A., et al. Neuromodulation for fecal incontinence: outcome in 16 patients with definitive implant. The initial Italian Sacral Neurostimulation Group (GINS) experience. Dis Colon Rectum 2001;44:965-970.

6. Ganio E., Luc A.R., Clerico G., et al. Sacral nerve stimulation for treatment of fecal incontinence: a novel approach for intractable fecal incontinence. Dis Colon Rectum 2001;44:619-629.

7. Halverson A.L., Hull T.L. Long-term outcome of overlapping anal sphincter repair. Dis Colon Rectum 2002;45:345-348.

8. Ho Y.H., Muller R., Veitch C., et al. Faecal incontinence: an unrecognised epidemic in rural North Queensland? Results of a hospital-based outpatient study. Aust J Rural Health 2005;13:28-34.

9. Jarrett M.E.D., Mowatt G., Glazener C.M.A., et al. Systematic review of sacral nerve stimulation for faecal incontinence and constipation. Br J Surg 2004;91:1559-1569.

10. Jarrett M.E.D., Varma J.S., Duthie G.S., et al. Sacral nerve stimulation for faecal incontinence in the UK. Br J Surg 2004;91:755-761.

11. Kalantar J.S., Howell S., Talley N.J. Prevalence of faecal incontinence and associated risk factors; an underdiagnosed problem in the Australian community? Med J Aust 2002;176:54-57.

12. Kenefick N.J., Vaizey C.J., Cohen R.C., et al. Medium-term results of permanent sacral nerve stimulation for faecal incontinence. Br J Surg 2002;89:896-901.

13. Kenefick N.J., Emmanuel A., Nicholls R.J., et al. Effect of sacral nerve stimulation on autonomic nerve function. Br J Surg 2003;90:1256-1260.

14. Lehur P.A., Glemain P., Bruley des Varannes S., et al. Outcome of patients with an implanted artificial anal sphincter for severe faecal incontinence. A single institution report. Int J Colorectal Dis 1998;13:88-92.

15. Leroi A.M., Michot F., Grise P., et al. Effect of sacral nerve stimulation in patients with fecal and urinary incontinence. Dis Colon Rectum 2001;44:779-789.

16. Leroi A.M., Parc Y., Lehur P.A., et al. Efficacy of sacral nerve stimulation for fecal incontinence: results of a multicenter double-blind crossover study. Ann Surg 2005;242:662-669.

17. Madoff R.D., Rosen H.R., Baeten C.G., et al. Safety and efficacy of dynamic muscle plasty for anal incontinence: lessons from a prospective, multicenter trial. Gastroenterology 1999;116:549-556.

18. Madoff R.D., Parker S.C., Varma M.G., et al. Faecal incontinence in adults. Lancet 2004;364:621-632.

19. Malouf A.J., Norton C.S., Engel A.F., et al. Long-term results of overlapping anterior anal-sphincter repair for obstetric trauma. Lancet 2000;355:260-265.

20. Matzel K.E., Stadelmaier U., Hohenfellner M., et al. Electrical stimulation of sacral spinal nerves for treatment of faecal incontinence. Lancet 1995;346:1124-1127.

21. Mowatt G., Glazener C., Jarrett M. Sacral nerve stimulation for faecal incontinence and constipation in adults. Cochrane Database Syst Rev 2007;(3):CD004464.

22. Nelson R., Norton N., Cautley E., et al. Community-based prevalence of anal incontinence. JAMA 1995;274:559-561.

23. Norton C., Hosker G., Brazzelli M.. Biofeedback and/or sphincter exercises for the treatment of faecal incontinence in adults. Cochrane Database Syst Rev 2000;(4): CD002111.

24. Norton C,. Kamm M.A. Outcome of biofeedback for faecal incontinence. [erratum appears in Br J Surg 2000 Feb;87:249]. Br J Surg 1999;86:1159-1163.

25. Norton C., Chelvanayagam S., Wilson-Barnett J., et al. Randomized controlled trial of biofeedback for fecal incontinence. Gastroenterology 2003;125:1320-1329.

26. Norton C., Cody J.D., Hosker G. Biofeedback and/or sphincter exercises for the treatment of faecal incontinence in adults. Cochrane Database Syst Rev 2006;(3):CD002111.

27. Oliveira L., Pfeifer J., Wexner S.D. Physiological and clinical outcome of anterior sphincteroplasty. Br J Surg 1996;83:502-505.

28. Parker S.C., Spencer M.P., Madoff R.D., et al. Artificial bowel sphincter: long-term experience at a single institution. Dis Colon Rectum 2003;46:722-729.

29. Perry S., Shaw C., McGrother C., et al. Prevalence of faecal incontinence in adults aged 40 years or more living in the community. Gut 2002;50:480-484.

30. Pettit P.D., Thompson J.R., Chen A.H. Sacral neuromodulation: new applications in the treatment of female pelvic floor dysfunction. Curr Opin Obstet Gynecol 2002; 14:521-525.

31. Rosen H.R., Urbarz C., Holzer B., et al. Sacral nerve stimulation as a treatment for fecal incontinence. Gastroenterology 2001;121:536-541.

32. Scott F.B., Bradley W.E., Timm G.W. Treatment of urinary incontinence by an implantable prosthetic urinary sphincter. J Urol 1974;112:75-80.

33. Siproudhis L., Pigot F., Godeberge P., et al. Defecation disorders: a French population survey. Dis Colon Rectum 2006;49:219-227.

34. Tan J.J., Chan M., Tjandra J.J. Evolving therapy for fecal incontinence. Dis Colon Rectum 2007;50:1950-1967.

35. Tanagho E.A., Schmidt R.A. Bladder pacemaker: scientific basis and clinical future. Urology 1982;20:614-619.

36. Tanagho E.A. Concepts of neuromodulation. Neurourol Urodyn 1993;12:487-8.

37. Uludag O., Koch S.M,. van Gemert W.G., et al. Sacral neuromodulation in patients with fecal incontinence: a single-center study. Dis Colon Rectum 2004;47:1350-1357.

38. Vaizey C.J., Kamm M.A., Roy A.J., et al. Double-blind crossover study of sacral nerve stimulation for fecal incontinence. Dis Colon Rectum 2000;43:298-302.

39. Wong W.D., Congliosi S.M., Spencer M.P., et al. The safety and efficacy of the artificial bowel sphincter for fecal incontinence: results from a multicenter cohort study. Dis Colon Rectum 2002;45:1139-1153.